Vdekja e tezes sime më ndihmoi të zbuloja besimin tim. Tragjedia në Gaza ka frymëzuar njerëz në mbarë botën të bëjnë të njëjtën gjë.
E mësova kuptimin e fjalës ateist kur isha tetë vjeç. Motra ime më e madhe ishte një inteligjente me mendje të mprehtë dhe vendosi se do të ishte një e tillë sepse feja i dukej “budallaqe.” Ndihesha njësoj. E kuptova fenë gjatë rritjes si një listë rregullash: nëse i kërkoja mamit të më linte të shkoja te shtëpia e një shoqe për një fjetje, ose nëse mund të vishja një fustan pa çorape, përgjigjja e saj ishte gjithmonë: “Jo, kjo është kundër fesë sonë.”
Kjo ishte e mjaftueshme për mua që të refuzoja jo vetëm Islamin, por fenë tërësisht. Në retrospektivë, kam simpati për prindërit e mi, të cilët ishin emigrantë pakistanezë të frikësuar nga ajo që përfaqësonte Perëndimi; si dukej ky botë e re mund të na korruptonte vetëm. Për ta, feja me shumë gjasa ndihej si një mbrojtje — ata thjesht nuk dinin si ta përdornin atë si një mburojë, në vend të një arme.
Që kur ishim gjashtë vjeç, mami u përpoq të na mësonte mua dhe motrën time të lexonim dhe recitonim Kuranin. Isha i hutuar: Çfarë ishte ky libër i madh? Dhe çfarë lidhje kishte ai me mua? Lakimet dhe pikat e bukura të arabishtes dhe urdusë më shpëtonin.
Në shkollë ishte më e vështirë. Edhe pse jam rritur në Scarborough një pjesë shumë jugaziatike e Torontos nuk kishte shumë myslimanë të tjerë në klasën time. Të vetmit që njihja ishin fëmijët që festonin festat e krishtera sepse të gjithë duhej të këndonim këngë për Krishtlindje dhe të kërkonim vezë për Pashkë. Bordi i shkollës nuk njihte asnjë festë jugaziatike, kështu që qartë Islami — apo Hinduizmi, Judaizmi, Budizmi nuk konsideroheshin aq të vlefshme apo interesante. Një herë, vura varësen mini-Kuran që më kishte dhënë xhaxhai im i ndjerë (dhe më tha që kurrë të mos e hiqja) në shkollë. Fëmijët më pyetën çfarë ishte dhe kur shpjegova, ata qeshën. Kështu që e hoqa gjatë pushimit për të hequr qafe turpin që ndjeja për të qenë mysliman. Ajo ndjenjë turpi më ndiqte për vite me radhë. Si adoleshente dhe më vonë si e rritur, dëshiroja me dëshpërim të shmangia të isha ndryshe. Alternativa më e mirë, dukej, ishte të isha ateiste. Por besimet e mia filluan të ndryshojnë një vit e gjysmë më parë, pas vdekjes së tezes sime, Shahzeena Yousaf.
Shahzeena ishte si një nënë e dytë për mua. Në kulturat jugaziatike, tezet, xhaxhallarët dhe kushërinjtë mund të jenë aq të afërt sa të afërmit e tu më të afërt. Ata janë gjithmonë aty dhe ndoshta jetojnë afër, nëse jo poshtë. Ajo ishte aty për lindjen time dhe të vëllezërve e motrave të mia.
Më pak se dy muaj para se të vdiste, ajo papritur u bë shumë e sëmurë. Mjekët nuk mund të kuptonin pse, por ishin mjaft të sigurt që ishte kancer. Ndërsa të gjithë ne ishim të tronditur, ajo disi ishte në rregull. Nuk ishte e hutuar, e frikësuar apo e shqetësuar. Por gjithashtu kujtoj se, pavarësisht se sa e sëmurë ishte, ajo mbeti e rregullt në dëgjimin e një grupi lutjesh disa herë në ditë. Për disa ditë, ajo u përmirësua. Pastaj u përkeqësua më shumë se kurrë më parë, dhe më pas ajo u largua.
Tezja ime ishte gjithmonë personi i vetëm vërtet fetar në familjen tonë: ajo lutej pesë herë në ditë, hante mish hallall, mbulonte këmbët dhe krahët. Dhe unë pashë se si ajo i dha asaj paqe në momentin më të vështirë të jetës së saj. Vdekja e saj ishte hera e parë që kisha përjetuar humbjen e dikujt të afërt. E gjithë familja ime, veçanërisht mami, ra në një pikëllim të thellë. Për një kohë të gjatë, nuk mund të mendoja për asgjë tjetër. Kështu që u ktheva te lutja, duke recituar ato që mami na kishte mësuar kur ishim më të vegjël që nuk i kisha harruar. Gjeta varësen e vjetër që më kishte dhënë xhaxhai dhe e varur në apartamentin tim si një lloj mbrojtjeje. Për herë të parë në jetën time, po filloja të kuptoja pse disa njerëz gjejnë siguri dhe mbrojtje në besim, dhe si mund të na udhëheqë në kohë të vështira.
Disa muaj më parë, ndërsa po shfletoja në TikTok, fillova të vërej një valë përdoruesish jomyslimanë dhe myslimanë jo praktikues që, si unë, zbuluan Islamin si një mënyrë për t’u përballur me pikëllimin. Bota duket më e trazuar se kurrë. Ndërsa shkruaj këtë, mbi 39,000 palestinezë dhe 1,400 izraelitë kanë humbur jetën që nga fillimi i luftës në Gaza. Konflikti ka frymëzuar shumë për të lexuar përkthimet në anglisht të Kuranit, ose për të provuar agjërimin para Eid-it në prillin e kaluar. Disa e bënë për ata që nuk mundën në Palestinë dhe të tjerë morën pjesë si një mënyrë për të luftuar rritjen e islamofobisë.
Nefertari Moonn, një artiste dhe dizajnere mode nga Tampa, Florida, iu kthye Islamit pasi u frymëzua nga qëndrueshmëria e palestinezëve. “U shtanga kur pashë që, përballë një tmerri të tillë, ata ende u gjunjëzuan dhe thirrën Allahun. E imagjinova veten në atë situatë dhe pyesja veten nëse do të bëja të njëjtën gjë për atë që adhuroja në atë kohë, a do t’i drejtohesha ndonjë Zoti nëse do të shihja fëmijët e mi siç duhej ata, apo do të humbja plotësisht besimin?” më tha ajo.
Moonn filloi të mësonte për historinë islamike dhe palestineze, dhe filloi të lexonte Kuranin (huazuar nga burri i saj, një mysliman), i cili, siç tha ajo, shpesh e prekte deri në lot. “Gjeta më shumë se çfarë kërkoja,” thotë Moonn. “Gjeta paqe, gjeta dashuri, gjeta mirëkuptim.”
Në një kohë kur imazhi i Islamit nuk mund të ishte më keq, si Moonn, ndihem më i lidhur me të se kurrë. Në rizbulimin tim, gjithashtu provova agjërimin, kam lexuar një përkthim në anglisht të Kuranit dhe po mësoj më shumë për traditat dhe praktikat bashkëkohore islame. Kam gjetur një komunitet të ri, një anë tjetër të identitetit tim, dhe një sistem shpirtëror që më jep një ndjenjë komoditeti në dijeninë se e bëri të njëjtën gjë për brezat e familjes sime. Ajo që nuk prisja ishte se si kjo përvojë më ndihmoi të lidhem me mamanë time. Ne jemi tashmë të afërta, por ajo gjithmonë është ndier pak e thyer në zemër që fëmijët e saj nuk kishin interes për fenë. Ende kujtoj gëzimin e saj kur i thashë që kisha filluar të mësoja më shumë për Islamin. Ajo tha se do të më tregonte gjithçka rreth tij dhe do të përgjigjej për të gjitha pyetjet e mia — më mirë akoma, ne do të bënim pjesë të tij së bashku. Do të agjëronim, do të mësonim lutje të reja, dhe do të gjenim poezi dhe art që na lidh. Dhe do ta bënim për tezen time, sepse ajo nuk mund më.
Ka ende një pjesë të meje që ka frikë nga gjykimi i atyre që kanë pasur besimin e tyre gjatë gjithë jetës; që mund të më shohin me sy të shtrembër për të qenë një e ardhur me vonesë. Por e di që tezja ime është më krenare se kurrë për mua, dhe më ka udhëhequr në çdo hap të rrugës.
Mami më tha së fundmi: “Mund të gjesh fenë vetëm kur je gati dhe i hapur.” Dhe tani që e kam gjetur, më në fund jam krenar të quaj veten mysliman./bota-islame.com
